Skeptisk
Hm... blogg... känns konstigt...
MEN! Jag behöver skriva av mig och det känns som detta är bästa stället utan att folk blir upprörda!
Så! Jag heter som sagt Elin, är sjutton år (måste ändra på min presentation, det står att jag är 16 där...) och älskar musik. Eller ja, älskade. Är lite trött på att spela för tillfället, vet inte riktigt varför men så är det.
Av någon anledning har jag en förmåga att klaga på saker och känna mig deppig när jag trots allt har ett fantastiskt liv med bara några få små brister. Jag har det mycket bättre än många andra, och ändå så klagar jag och är deppig. Jag vet inte varför, men så är det. Och på grund av detta blir jag ännu mer ledsen och arg på mig själv och klagar ännu mer. Om någon kan förklara detta för mig skulle jag bli tacksam!
Jag är dessutom kär. Yep, superkär. Till min egna stora förskräckelse. För vi vet ju alla att sånt kan inte sluta bra. Vi vet alla att kärlek är en hjärnsjukdom och den gör så fruktansvärt ont. Men ändå är den världens mest älskade hjärnsjukdom och jag vill inte INTE ha den känslan. Särskilt nu, för honom, för han är underbar. MEN! Jag är feg. Jag vågar inte förklara för honom hur jag känner. Och dessutom vet jag inte om det är snällt mot honom att flörta med honom, för ifall vi blir tillsammans så är jag rädd att jag ska tröttna, vilket har hänt innan. Dessutom är han för perfekt för mig. Och vi är helt otroligt olika! Det är helt sjukt hur olika vi trots allt är! Men jag gillar honom ändå.
Och jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill jag vill berätta det för honom. Men jag vågar inte.
Så därför skriver jag här nu, bara för att skriva av mig, för jag kan inte skriva av mig på bdb eller facebook i rädsla för att han ska se det och tro att det är någon annan. För det är det inte. Det är han, han, han, han, han, och ännu mera han i min hjärna. Jag kan inte koncentrera mig på någonting annat. Det börjar bli störande, men jag vill inte bli av med känslan för fem öre.
Kärlek är världens mest älskade hjärnsjukdom och drog. Och jag älskar den.